Het kan u bijna niet ontgaan zijn dat er een groot aantal inbraken is geweest in computersystemen van de amerikaanse overheid. FBI, CIA en de Senaat moesten het allemaal ontgelden de afgelopen maanden.
De veroorzakers waren een groepje ‘ludieke’ crackers, die aan willen tonen dat security, ook bij grote bedrijven en overheidsinstanties, ver te zoeken is.
De inbraken maken bijna allemaal gebruik van botnets, volgens PC Magazine wel tot 2.5 miljoen Windows computers die geïnfecteerd zijn met een virus. De systeembeheerder van Lulzsec kan deze computers commando’s geven, zoals het bombarderen van websites waardoor die kapot gaan of in ieder geval onbereikbaar worden.
Deze aanvallen kunnen uitgevoerd worden doordat er miljoenen slecht beveiligde Windows computers op aarde aanwezig zijn. Deze computers staan vaak op kantoren waar het systeembeheer slecht uitgevoerd wordt, of bij mensen thuis.
Het zou interessant zijn om eens uit te zoeken hoevel Curaçaosche computers in een internationaal botnet zit. Met andere woorden hoeveel cyberaanvallen worden er vanuit Curacao uitgevoerd zonder dat de gebruiker of eigenaar van de PC dat weet.
Helaas zijn er veel gevaarlijker organisaties dan Lulzsec. Het inbreken in de website van de CIA is een heel onschuldig tijdsverdrijf vergeleken met het stelen van miljoenen creditcardgegevens. Dat laatste gebeurt echter steeds meer, en ook hier zijn botnets – geïnfecteerde Windows computers dus – van cruciaal belang.
Nog een stap verder en we praten over ‘cyberwar’. Een prachtig voorbeeld hiervan is Stuxnet, een Windows virus dat heel specifiek bepaalde onderdelen van een Iraanse kerncentrale onklaar maakte.
De hoeveelheid geld, tijd en kennis die in dit virus verwerkt is laat zien dat alleen een grote wereldmacht in staat is zo’n virus te maken en dat virus is dus daadwerkelijk een wapen in een wereldwijde oorlog.
Rens van der Hammen, journalist bij Radio Hoyer en later bij het Antilliaans Dagblad, vroeg me op 1 maart 2010 om zijn column 'Byte Me' over te nemen. Deze verschijnt elke week in de zaterdagbijlage van het Antilliaans Dagblad (de AD Wikent). Op 20 maart werd het eerste stukje geplaatst.